Vrijdagnacht

Mijn vriend heeft de gewoonte om mij - als hij met vrienden op café is geweest - bij thuiskomst te vertellen over zijn avond. Heel fijn, tenzij ik (zoals meestal) zelf al drie uur lig te slapen. Omdat mijn hoofd op die momenten gewoon verder slaapt, is mijn inbreng in het gesprek meestal beperkt tot een ‘jaha’ of ‘hmmhmm’. Want eerlijk, om 2 uur ‘s nachts heb ik niet bijzonder veel interesse in de weg die hij deze keer heeft afgelegd om thuis te geraken, noch in alle grappige filmpjes die die avond zijn gedeeld. Afgelopen vrijdag kon ik zijn monoloog uitzonderlijk onderbreken met een grote glimlach, nadat hij afrondde met: “jij bent de vrouw van mijn kinderen.”
Dat dus. De waarheid komt uit een (dronken) papamond.